JAPONIA

Pod koniec lat 30-tych XX wieku dowództwo japońskie doszło do wniosku, że niezbędne jest wyposażenie armii w maszyny obserwacyjne mogące współpracować z artylerią. Przyjęto, że optymalnym rozwiązaniem będzie zastosowanie konstrukcji typu autogyro i już w 1939 roku sprowadzono do Japonii amerykańską maszynę typu "Kellet KD-1A", która miała być rodzajem wzorca. Niestety podczas jednego z pierwszych lotów (z małą prędkością) "KD-1A" uległ zniszczeniu. Rozbitą maszynę przetransportowano do znajdującej się w Sendai niewielkiej wytwórni Kayaba Seisakusho Kabushiki Kaisha, na terenie której rozpoczęto prace nad budową wiatrakowca opartego na konstrukcji "KD-1A". W ten sposób powstał "Kayaba Ka-1" – dwumiejscowy wiatrakowiec obserwacyjny, napędzany silnikiem rzędowym typu Argus 240 hp As 10c. Maszyna gotowa była w maju 1941 roku (oblatano ją 26 maja 1941 r.). Wyniki prób wypadły pozytywnie i "Ka-1" skierowano do produkcji, budując w sumie około 240 takich maszyn. Część z nich przystosowana została także do roli maszyny patrolowej, służącej do wykrywania i obrony przed łodziami podwodnymi (w tej roli "Ka-1" zmieniono w maszynę jednomiejscową). Operowały one głownie u wybrzeży Japonii oraz Korei. Wiatrakowce "Ka-1" przystosowane były do przenoszenia dwóch bomb o masie 60 kilogramów każda.

Jeden egzemplarz "Kayaba Ka-1" testowany był w wersji "Ka-1 KAI" z silnikami rakietowymi na końcach wirników.
Zbudowano także wersję rozwojową tej maszyny z silnikiem gwiazdowym, oznaczoną "Kayaba Ka-2", ale powstał tylko jeden jej egzemplarz.

DANE TECHNICZNE:
Średnica wirnika 12,20 m
Długość 9,20 m
Prędkość max. 165 km/h
Zasięg 280 km
Pułap 3500 m













Źródła: R. Francillion "Japanese Aircrafts of the Pacific War" oraz internet .