WŁOCHY

Włoski inżynier S. Campini był twórcą oryginalnego odrzutowego układu napędowego.
Jego pomysł polegał na zabudowaniu w rurze o okrągłym przekroju kolejno, od przodu: gwiazdowego silnika Isotta- Fraschini, napędzanego przez niego 3-stopniowego wentylatora osiowego, wtryskiwacza paliwa oraz dyszy wylotowej zakończonej ruchomym stożkiem, przy pomocy którego regulowana była siła odrzutu.
Aby sprawdzić działanie swojego silnika w praktyce Campini podjął współpracę z wytwórnią Caproni. Owocem tej współpracy była budowa dwóch prototypowych samolotów odrzutowych, oznaczonych "Caproni Campini C.C. 2" (lub "Campini Caproni N.1").

Był to całkowicie metalowy dwumiejscowy dolnopłat, z podwoziem chowanym w locie.
W praktyce był to po prostu dużych rozmiarów silnik Campini?ego w cylindrycznej obudowie, do którego zamontowano eliptyczne płaty, stateczniki, a na grzbiecie nabudowano kabinę dla załogi (!).
Dwa zbudowane prototypy otrzymały numery rejestracyjne 4849 oraz 4850. Jako pierwszy oblatany został drugi z nich, a miało to miejsce 27 sierpnia 1940 roku. Pierwszy natomiast swój pierwszy lot wykonał dopiero 11 kwietnia 1941 roku. Próby w locie obu maszyn trwały do sierpnia 1942 roku i pokazały, że samolot nie ma specjalnie rewelacyjnych osiągów. Uznano, że maszyna na tyle nie rokuje nadziei, że dalsze prace nad "C.C. 2" należy przerwać, co też uczyniono.

Jeden z samolotów uległ zniszczeniu w październiku 1943 roku, podczas niemieckiego nalotu. Drugi (4850), przetrwał II WŚ i stał się na pewien czas brytyjska zdobyczą wojenną.
Przeszedł liczne próby w Centrum Lotniczym w Farnborough, a po ich zakończeniu został zwrócony Włochom ? miało to miejsce w 1948 roku.
Samolot, jako historyczny i unikalny został umieszczony w Muzeum w Mediolanie.

DANE TECHNICZNE:
Rozpiętość 14,60 m
Długość 12,60 m
Wysokość 4,70 m
Pow. nośna 36,00 m2
Prędkość max. 360 km/h
Zasięg 475 km
Pułap 4000 m

"C.C. 2" nie posiadał uzbrojenia.








Źródła: W. Bączkowski "Samoloty odrzutowe 1939-1945" oraz Internet.