USA

Samoloty bombowe "Boeing B-17" (oblatany w 1935 roku) oraz "Consolidated Vultee B-24" (pierwszy lot w 1939 roku), należały z pewnością do jednych z najbardziej znanych amerykańskich, ciężkich bombowców II wojny światowej. Budowane w dużych ilościach i używane na prawie wszystkich frontach wniosły istotny wkład w pokonanie hitlerowskich Niemiec. Obie maszyny miały zalety, ale miały także i wady ...

Na początku lat 40-tych, gdy oba typy maszyn były w użyciu "B-24 Liberator" przewyższał "B-17" przede wszystkim pod względem zasięgu oraz udźwigu bomb. Wszystko uległo zmianie w 1944 roku, gdy pojawiła się wersja "Liberatora" z wieżą dla strzelca umieszczoną w nosie maszyny. Wzrosła waga samolotu, pogorszyło się wznoszenie, a pułap osiągany przez "B-24" (i tak gorszy od "B-17") zmniejszył się jeszcze bardziej! Wieża pogarszała także widoczność z kabiny pilotów i ograniczyła ilość miejsca z przodu dla nawigatora i bombardiera.

Aby rozwiązać powstałe problemy w Air Materiel Command, pod nazwą "B-24 Weight Reduction Program", ruszył program "odchudzający" dla "Liberatora". Od marca 1944 roku amerykańscy inżynierowie głowili się nad tym, co zrobić by poprawić właściwości i osiągi "B-24" i dość szybko doszli do wniosku, że ... przód kadłuba "Boeinga B-17" nie dość, że posiada wystarczająco dużo miejsca dla nawigatora oraz zapewnia doskonałą widoczność bombardierowi, to charakteryzuje się także bardzo dobrymi właściwościami aerodynamicznymi.

W tej sytuacji "jednym słusznym wnioskiem" była decyzja o połączeniu kadłuba bombowca "B-24" z przednią częścią "B-17 Fortress"! Do wykonania eksperymentalnej hybrydy wybrano nos z odmiany "B-17G" oraz samolot "B-24J" o numerze seryjnym 42-73130. Początkowo zakładano, że cała operacja zostanie zakończona w ciągu 20 dni, ale w trakcie prac natrafiono na wiele trudności. Najpoważniejszą było dopasowanie dwóch elementów o zupełnie różnym przekroju (patrz zdjęcia!) oraz połączenie ze sobą osprzętu i instalacji. Prace zakończono 2 lipca 1944 roku. Był "tylko" jeden problem - eksperymentalny samolot był nie tylko dłuższy od normalnego "B-24J", ale także zwiększył się jego ... ciężar. Co prawda tylko o 198 kilogramów, ale jednak!
W dniu 6 lipca 1944 maszyna została przekazana do prób, które odbywały się w Wright Field, a następnie w Eglin Field na Florydzie. Maszynę testowano do końca sierpnia, a rezultaty sprowadziły się do kilku podstawowych wniosków:
- prędkość maksymalna wzrosła o około 14 km/h (+)
- wyraźnie powiększyła się ilość miejsca dla załogi w nosie samolotu (+)
- pułap zmniejszył się o 1/3 (-)
- samolot nie był stabilny podczas lotu (-)
- nastąpił wzrost wagi samolotu (-)

Raport końcowy podkreślał "operacyjną nieprzydatność" tak zmodyfikowanego samolotu i sugerował zakończenie prac nad tą koncepcją. Co też się wkrótce nastąpiło ...

Nie ma, niestety dokładniejszych danych odnośnie parametrów technicznych oraz uzbrojenia tej maszyny, ale patrząc na zdjęcia tu także mamy zapewne do czynienia ze swoistym "mixem"!

DANE TECHNICZNE:
Brak danych








Źródła: B. Gunston "Combat aircraft of World War II" oraz Internet