zaloguj przez facebook
Karol Wielki
Nie będzie przesadą stwierdzenie, że rola Karola Wielkiego w kształtowaniu współczesnej Europy jest ogromna. Próby odnowy cesarstwa tego znamienitego władcy zakończyły się dużym choć nie całkowitym sukcesem. Władca ten jest stawiany jako wzór średniowiecznego władcy, jakiego wizerunek znamy z baśni czy współczesnych produkcji filmowych. Nierzadko walczył u boku własnych wojowników na polu bitwy. Odznaczał się szlachetnością i sprawiedliwością. Jego wojskowe talenty częstokroć umożliwiały mu wygrywanie bitew oddziałami nieprzygotowanymi do walki, zebranymi w pośpiechu w chwili niebezpiecznej dla kraju. Wreszcie zapisał się w annałach jako wybitny mecenas sztuki i nauki.
Karol Wielki urodził się 2 kwietnia 742 roku. Był synem majordom Childeryka III, Pepina Krótkiego i Berty córki Heriberta hrabiego Laonu. Pepin Krótki dokonał detronizacji Childeryka, po czym w 751 roku koronował się na króla Franków. Został w ten sposób pierwszym władcą frankijskim z dynastii Karolingów. Umierając w 768 podzielił swe państwo, według zwyczaju, między dwóch synów Karola i Karolmana. Karolman jednak po trzech latach umarł zszedł tego świata, umożliwiając objęcie pełni władzy Karolowi.
W ciągu czterdziestoletnich rządów Karol nieprzerwanie prowadził różnorakie kampanie zbrojne. W latach 772-804 Karol przewodził działaniom zbrojnym przeciwko germańskim Sasom. Zmagał się wtedy Karol z wieloma powstaniami przeciwko siłom frankijskim. Jednak w 804 udało mu się ostatecznie podporządkować Sasów. Przyczynił się także do ich chrystianizacji. W 774 roku podbił Longobardów oraz roztoczył opiekę nad Państwem Kościelnym, w rzeczywistości przejmując nad nim częściową kontrolę. 778 rok to rok który, przyniósł kolejną poważną wyprawę zbrojną. Tym razem Karol wyprawił się przeciwko hiszpańskim Arabom. Jednakże cała wyprawa po oblężeniu Saragossy zakończyła się fiaskiem. Podczas odwrotu przez wąwóz Roncevaux tylna straż została zaatakowana, a w potyczce tej miał zginąć legendarny rycerz Roland. Całe to zdarzenie opisuje popularna w średniowieczu "Pieśń o Rolandzie". 10 lat później Karol Wielki rozprawił się z władcą Bawarów, księciem Tassilo III, detronizując tym samym ostatniego władcę plemiennego w królestwie Franków. W latach 791-96 uporał się z niewygodnymi Awarami, wcześniej niepodzielnie panującymi w Panonii. W 800 roku w dowód wdzięczności za poparcie i uratowanie życia Leon III koronował Karola na cesarza w Rzymskiej bazylice św. Piotra. Dzięki temu na zachodzie Europy wskrzeszone zostało cesarstwo niezależne od Bizancjum.
Za czasów Karola utrzymano merowiński podział administracyjny. Wprowadzono natomiast, mniejsze od ziem i powiatów, hrabstwo. Na terenach przygranicznych powstały marchie. Były to rejony, w których rządzący tam margrabia miał specjalne uprawnienia zbrojne. Karolowi Wielkiemu zawdzięczamy także system największy rozkwit systemu feudalnegoy, którego ślady przetrwały do początków XX wieku. Karol Wielki roztaczał hojny mecenat nad ludźmi sztuki i nauki. Jednym z nich był anglosaski teolog, niejaki Alkuin. Alkuin był jednym z twórców renesansu karolińskiego. Terminem tym określamy pierwszy okres odnowy kultury i sztuki europejskiej od czasu barbaryzacji spowodowanej upadkiem Cesarstwa Rzymskiego i najazdami Germanów.
Karol Wielki urodził się 2 kwietnia 742 roku. Był synem majordom Childeryka III, Pepina Krótkiego i Berty córki Heriberta hrabiego Laonu. Pepin Krótki dokonał detronizacji Childeryka, po czym w 751 roku koronował się na króla Franków. Został w ten sposób pierwszym władcą frankijskim z dynastii Karolingów. Umierając w 768 podzielił swe państwo, według zwyczaju, między dwóch synów Karola i Karolmana. Karolman jednak po trzech latach umarł zszedł tego świata, umożliwiając objęcie pełni władzy Karolowi.
W ciągu czterdziestoletnich rządów Karol nieprzerwanie prowadził różnorakie kampanie zbrojne. W latach 772-804 Karol przewodził działaniom zbrojnym przeciwko germańskim Sasom. Zmagał się wtedy Karol z wieloma powstaniami przeciwko siłom frankijskim. Jednak w 804 udało mu się ostatecznie podporządkować Sasów. Przyczynił się także do ich chrystianizacji. W 774 roku podbił Longobardów oraz roztoczył opiekę nad Państwem Kościelnym, w rzeczywistości przejmując nad nim częściową kontrolę. 778 rok to rok który, przyniósł kolejną poważną wyprawę zbrojną. Tym razem Karol wyprawił się przeciwko hiszpańskim Arabom. Jednakże cała wyprawa po oblężeniu Saragossy zakończyła się fiaskiem. Podczas odwrotu przez wąwóz Roncevaux tylna straż została zaatakowana, a w potyczce tej miał zginąć legendarny rycerz Roland. Całe to zdarzenie opisuje popularna w średniowieczu "Pieśń o Rolandzie". 10 lat później Karol Wielki rozprawił się z władcą Bawarów, księciem Tassilo III, detronizując tym samym ostatniego władcę plemiennego w królestwie Franków. W latach 791-96 uporał się z niewygodnymi Awarami, wcześniej niepodzielnie panującymi w Panonii. W 800 roku w dowód wdzięczności za poparcie i uratowanie życia Leon III koronował Karola na cesarza w Rzymskiej bazylice św. Piotra. Dzięki temu na zachodzie Europy wskrzeszone zostało cesarstwo niezależne od Bizancjum.
Za czasów Karola utrzymano merowiński podział administracyjny. Wprowadzono natomiast, mniejsze od ziem i powiatów, hrabstwo. Na terenach przygranicznych powstały marchie. Były to rejony, w których rządzący tam margrabia miał specjalne uprawnienia zbrojne. Karolowi Wielkiemu zawdzięczamy także system największy rozkwit systemu feudalnegoy, którego ślady przetrwały do początków XX wieku. Karol Wielki roztaczał hojny mecenat nad ludźmi sztuki i nauki. Jednym z nich był anglosaski teolog, niejaki Alkuin. Alkuin był jednym z twórców renesansu karolińskiego. Terminem tym określamy pierwszy okres odnowy kultury i sztuki europejskiej od czasu barbaryzacji spowodowanej upadkiem Cesarstwa Rzymskiego i najazdami Germanów.
