widok całości

Pistolet maszynowy PPSz został opracowany przez Georgija Szpagina na konkurs na nową broń w celu zastąpienia zbyt skomplikowanego w produkcji pistoletu maszynowego PPD 40 Diegtariewa. Prototyp tego pistoletu przedstawiono 26.08.1940 roku. Oprócz PPSz do konkursu stanął ulepszony PPD-40 i pistolet maszynowy konstrukcji Szpitalnego. Próby toczyły się w drugiej połowie 1940 roku i zakończyły sie ostatecznie zwycięstwem pistoletu PPSz, który najlepiej przeszedł próby niezawodności. 21 grudnia 1940 został przyjęty na uzbrojenie Armii Czerwonej pod nazwą pistolet-pulemiot Szpagina obrazca 1941 goda - w skrócie PPSz-41. Popularna nazwa "pepesza" pochodzi od rosyjskich nazw liter inicjału nazwy broni.
Konstrukcja PPSz opierała się na pistolecie maszynowym PPD-40, do którego był bardzo podobny z wyglądu ( z kolei PPD 40 był wzorowany na fińskim Suomi). W porównaniu z PPD, konstrukcja PPSz była maksymalnie uproszczona, a przede wszystkim znacznie prostsza w produkcji dzięki zastąpieniu skomplikowanych metod obróbki tłoczeniem i zgrzewaniem. Nowo powstała broń była zarazem wysoce niezawodna i odporna na trudne warunki użytkowania.

Produkcja pistoletow

PPSz 1941 jest bronią działającą na zasadzie odrzutu zamka swobodnego. Masywny trzon zamkowy ze stałą iglicą współpracował ze sprężyną powrotną, w tylnej jej części zamocowano zderzak wykonany z tektolitu. Rączka trzonu zamkowego ma przesuwną blokadę umożliwiającą zabezpieczenie broni przy otwartym jak i zamkniętym zamku. Lufa o przewodzie chromowanym ma cztery bruzdy prawoskrętne. Na całej długości jest osłonięta metalową osłoną z owalnymi otworami ze wszystkich stron.
Osłona ta ma z przodu, przed wylotem lufy wyprofilowaną skośną ściankę, która pełni rolę osłabiacza odrzutu i podrzutu broni, co skutecznie wpływa na celność pistoletu.
Komora zamkowa ma postać prostopadłościennej rynienki w przedniej części ma dwa ucha do połączenia zawiasowego z osłoną lufy oraz wycięte gniazdo magazynka. Na wewnętrznej stronie dna komory zamkowej, przy gnieździe magazynka umocowano wyrzutnik łusek. Na górnej powierzchni osłony lufy umieszczono przyrządy celownicze, celownik przerzutowo szczerbinkowy na 100 i 200 metrów oraz muszkę (wczesne serie posiadały regulowany celownik krzywiznowy z nastawami od 50 do 500 m) .
W mechanizmie spustowym zastosowano przerywacz z przełącznikiem ognia, który umożliwia prowadzenie ognia pojedynczego i ciągłego. Głównymi elementami mechanizmu spustowego są: spust z sprężyną, przerywacz z obsadą oraz przełącznik rodzaju ognia.
Początkowo pistolet był produkowany jedynie z charakterystycznym magazynkiem bębnowym o pojemności 71 nabojów, lecz jego spora masa, skomplikowana budowa i ładowanie spowodowały wprowadzenie już od 12 lutego 1942 do produkcji alternatywnych magazynków łukowych o pojemności 35 nabojów. W styczniu 1944 zaprzestano produkcji magazynków bębnowych.

Po wojnie PPSz byl produkowany w Chinach (Type 50) , Jugosławji (48M) , Korei (Model 49) , Wietnamie (K50) .
Wyprodukowano ponad 5 500 000 egzęplarzy.


DANE TECHNICZNE:
Masa broni:
- bez magazynka - 3,5 kG
- z załadowanym mag. łukowym - 4,15 kG
- z załadowanym mag. bębnowym - 5,4 kG
Długość broni - 842 mm
Długość lufy - 263 mm
Długość linii celowniczej - 365 mm
Szybkostrzelność teoretyczna - 800/1000 strz./min
Szybkość początkowa pocisku - 500 m/s
Energia kinetyczna pocisku - 690 J

Przekrój PPSz

Zamek PPSz

Źródła:
http://www.softland.com.pl/aerojac/aaa/ppsz/ppsz.html
http://pl.wikipedia.org/wiki/Pepesza
http://history.serw.com.pl/muzeum/pepesza.html