Ur w całej okazałości

Prace badawcze nad bronią ppanc piechoty zapoczątkowano w Polsce na przełomie lat 20 - tych i 30 - tych. Punktem wyjścia były badania amunicji małokalibrowej o wielkiej prędkości początkowej pocisku. Ich inicjatorem był ppłk dr Tadeusz Felsztyn z Instytutu Technicznego Uzbrojenia
Do pracy nad projektem zaangażowano młodego inżyniera z P.W.U. Józefa Maroszka. Ten absolwent Wydziału Mechanicznego Politechniki Warszawskiej miał za sobą opracowanie udanego karabinu powtarzalnego KP - 32, charakteryzującego się uproszczoną technologią produkcji.
Wprowadzenie karabinu na uzbrojenie polskich oddziałów objęte było ścisłą tajemnicą wojskową. Karabin ten miał być rzekomo projektowany na eksport do Urugwaju, stąd wzięła się potoczna nazwa tej broni: Ur (Urugwaj) Kb ppanc wz 35 produkowany był od 1938 roku w Fabryce Karabinów w Warszawie.
Karabin przeciwpancerny wz.35 nie używał pocisków rdzeniowych, które przebijały pancerz dzięki twardemu rdzeniowi, ale pełnopłaszczowych pocisków ołowianych, zbliżonych do zwykłych pocisków karabinowych, o małym "kalibrze7,92 mm. Pociski te były jednak wystrzeliwane z bardzo wysoką prędkością wylotową dzięki silnemu ładunkowi prochowemu i długiej lufie. W efekcie, pocisk karabinu wz.35 nie był wprawdzie w stanie przebić pancerza, lecz na skutek uderzenia rozpłaszczał się, wybijając w pancerzu "korek" o średnicy ok. 20 mm.
Na początku II wojny swiatowej kb wz.35 był w stanie przebić pancerz większości używanych czołgów. Z odległości 100 m przebijał pancerz grubości 33 mm a z 300 m pancerz grubości 15 mm, Jego wadą był mały zasięg skuteczny wynoszący 300 m, typowy jednak dla karabinów przeciwpancernych tego kalibru.
Początkowo stosowano pocisk typu SC, zwiększano jedynie ładunek prochowy i wypróbowywano różne rodzaje prochów nitrocelulozowych. Badania prowadzono na stanowisku doświadczalnym, wykorzystując standardowe lufy mauserowskie. Po zastosowaniu prochu progresywnego i nowego pocisku typu DS, na stanowisku doświadczalnym osiągnięto prędkość początkową 1300 m/s. Pocisk typu DS miał wydłużoną część cylindryczną, zlikwidowano w nim stożek tylny, zmniejszono ostrołuk. Pocisk miał rdzeń ołowiany w płaszczu stalowym melchiorowym i ważył 14,579 g.
W trakcie badań stwierdzono bardzo szybkie zużywanie lufy i problemy z zakleszczaniem się łuski wskutek działania wysokich ciśnień, na nowo opracowano łuskę i ładunek prochowy. Nowa łuska miała długość 107,67 mm, wykonano ją ze stopu miedzi 67% i cynku 23%. Elaborowano ją 11,15 g prochu bezdymnego. Łączna masa naboju wynosiła 64,25 g, a długość całkowita równała się 131,2 mm. Pocisk typu DS wystrzeliwany z lufy karabinu wz. 35 osiągał prędkość początkową w granicach 1250-1275 m/s.
Broń była dostarczana w drewnianych skrzyniach o wymiarach 1780 x 270 x 183 mm malowanych na kolor szary lub khaki z napisem "Nie wolno otwierać - sprzęt mierniczy".Skrzynia zawierała karabin ppanc wz. 35, 3 zapasowe lufy, klucz do luf, 3 magazynki zapasowe z amunicją oraz instrukcję o nazwie "Dodatek do instrukcji o broni piechoty. Część I. Karabin wzór 35." Skrzynie te składowano jako ściśle tajny zapas mobilizacyjny, ich otwarcie mogło nastąpić tylko na rozkaz Ministra Spraw Wojskowych. Dopiero 15 lipca 1939 roku wyszedł rozkaz zapoznania wybranych żołnierzy i oficerów z obsługą broni.
Karabin okazał się skuteczną bronią, zdolny z odległości mniejszej niż 100 m przebić pancerz każdego czołgu niemieckiego i radzieckiego z tego okresu. Z dokumentów wynika, że do sierpnia 1939 roku dostarczono polskim oddziałom ponad 3500 sztuk tej broni.
Opis konstrukcji:
Karabin wz. 35 był karabinem powtarzalnym, z zamkiem ślizgowo-obrotowym, ryglowany symetrycznie przez dwa rygle umieszczone na przedniej części trzonu zamkowego. Dodatkowy rygiel znajdował się w pobliżu rączki zamkowej. Kurek posiadał pierścień, który umożliwiał napięcie iglicy bez potrzeby otwierania zamka. W komorze zamkowej zastosowano ruchomy wyrzutnik, współdziałający z urządzeniem spustowym, a służący równocześnie jako bezpiecznik chroniący przed strzałem przy niedomkniętym zamku. Lufa wymienna,wykonana z kutej stali, gwintowana, 6 bruzd prawoskrętnych, komorą zamkową łączona na gwint, posiadała hamulec wylotowy pochłaniający około 65 % energii odrzutu. Wg relacji, odrzut przy strzale był nieznacznie silniejszy niż przy strzale z kbk wz 29. Żywotność lufy instrukcja określa jako 200 strzałów, potem należy lufę wymienić.
Karabin zasilany był z jednorzędowego magazynka pudełkowego o pojemności 3 naboi. Przyrządy celownicze składały się z celownika krzywinowego i prostokątnej muszki.
Karabin posiadał drewniane łoże stanowiące całość z kolbą oraz dwójnóg.

Dane taktyczno-techniczne:
Nabój - 7,92 x 107 mm DS
Długość - 1760 mm
Długość lufy - 1200 mm
Masa broni - 9,5 kg (bez amunicji)
Prędkość pocz. Pocisku - 1250 m/s
Szybkostrzelność praktyczna - 8 - 10 strz./min

Przebijalność pancerza - 33 mm (z odległości 100 m)
- 15 mm (z odległości 300 m)

widok hamulca

środkowa część

widok z góry

widok zamka

źródła:
http://www.wpk.p.lodz.pl/~bolas/main/uzbrojenie/karabiny/ur.htm
http://pl.wikipedia.org/wiki/Karabin_przeciwpancerny_wz.35