W 1941 r. amerykański Departament Uzbrojenia złożył zamówienie na ciężki samochód pancerny. Jego opracowania podjęły się zakłady Chevrolet Motor Division z Detroit.
Po przyjęciu projektu w listopadzie 1941 r. rozpoczęto budowę dwóch prototypów. Pierwszy prototyp był gotowy w marcu 1942 r. Został przekazany wojsku i poddany badaniom. Po ich zakończeniu wraz z drugim prototypem został wysłany na próby trakcyjne i wytrzymałościowe.
Podczas kilkutygodniowych testów stwierdzono tylko kilka drobnych usterek, które zostały szybko usunięte. 16 czerwca 1942 r. pojazd został zatwierdzony do użytku i skierowany do produkcji seryjnej jako T 17 E 1.
Nowym amerykańskim programem zainteresowała się Brytyjska Misja Czołgowa . Od razu zamówiono 300 sztuk (nie wiedząc jeszcze jaki pojazd wygra). Amerykanie po wprowadzeniu go do użytku zamówili 2000 szt. i niedługo potem zwiększyli je o 1500 szt.
Z przyczyn technologicznych produkcja opóźniła się dopiero w październiku 1942r. pierwsze egzemplarze opuściły fabrykę. Na mocy umów W. Brytania zamówiła 3850 tego pojazdu. Brytyjskim zwyczajem pojazd dotrzymał swoja nazwę, która brzmiała "Staghound" (Ogar). Amerykanie planowali standaryzować go jako Armored Car M6 jednakże nigdy do tego nie doszło. Wszystkie Staghoundy (za wyjątkiem kilku użytych przez Amerykanów do prób) zostały wysłane do Wielkiej Brytani. Walczyły również w składzie PSZ na Zachodzie oraz w II Korpusie gen. Andersa.

Odmiany Staghounda:

• Staghound Mk I (T17 E1) - model podstawowy uzbrojony w armate kal. 37mm sprzężoną z 7,62 mm KM Browning M1919A1.


• Staghound Mk II - pojazd wsparcia. Modyfikacja brytyjska. Zastąpiono dotychczasową armatę kal. 37mm haubicą czołgową kal. 76,2mm.


• Staghound Mk III - model opracowany w 1944r. i wyposażony w wieżę czołgu "Crusader? III, w której umieszczono armatę czołgową kal. 75mm.


• Staghound AA - przeznaczony do obrony przeciwlotniczej. Wyposażony w odkrytą wieżę konstrukcji Frazer Nash . Uzbrojony w dwa sprzężone km kal.12,7mm.


• Staghound Rear Link - pojazd wyposażony w dodatkową radiostację. Najczęściej uzywany prze dowódców pułków w celu utrzymania łączności.


• Staghound Command - pojazd ze zdjętą wieżą oraz wymontowanym przednim karabinem maszynowym. Używany jako transporter opancerzony przez dowódców związków taktycznych oraz wyższych szczebli.


• T17 E3 - prototyp wyposażony w obrotowa wieżę z haubicą kal. 75mm zapożyczoną z lekkiego działa samobieżnego M8

Dane techniczne (Staghound Mk I):

Załoga: 5
Długość całkowita: 5,48m
Wysokość: 2,36m
Szerokość: 2,79m
Prześwit: 0,35m
Masa: 13,2 - 13,9 t (zależnie od serii)
Prędkość: 88km/h
Uzbrojenie: 1 armata kal.37mm M6 sprzężona z 7,62mm km
Zasięg: 800km (drogi)

staghound AA

staghound mk I

staghound mk I na froncie

staghound mk III

T17 E3

Opracowano na podstawie:
1. Janusz Magnuski, Wozy Bojowe Polskich Sił Zbrojnych 1940-1946, wyd. Lampart, Warszawa 1998
2. http://en.wikipedia.org/wiki/T17_Armored_Car
3. http://www.wwiivehicles.com/usa/armored_cars/t17_armoredcars.html
4. http://www.armyvehicles.dk/staghound.htm
5. http://www.tanxheaven.com/fedcol/brussel/brussel.htm
6. http://kiwisinarmour.hobbyvista.com/divcav.htm
7. http://www.czolgiem.com/usa/foto/spanc%20t17e3.jpg